KADA je prvi put prošao kroz vrata Crvenog krsta u Paraćinu sedamdesetih godina prošlog veka bio je tek srednjoškolac. Za Slobodana Đorđevića Crveni krst postao je tada druga kuća, a koliko je on svojim sugrađanima prepoznatljiv po radu u CK, toliko je paraćinski Crveni krst postao prepoznatljiv “po Slobi”.
Foto: Z. Rašić
U međuvremenu, od dečačića volontera stasao je u ozbiljnog aktivistu, a potom u profesionalca. Pola veka kasnije sa svog radnog mesta ispraćen je u penziju, ali njegov “drugi dom” nije ostao bez njega. Za dugogodišnji rad nagrađen je medaljom Crvenog krsta Srbije, ali nema dana, priča Đorđević za “Novosti”, da bar ne pomisli na Crveni krst ako već ne skokne iz svog Donjeg Vidova do grada da obiđe nekadašnje kolege i “proveri situaciju”.
– Kada sam završio obuku iz zdravstveno-preventivnog rada, imao sam 19 godina i to je prvi zvanični “papir” iz CK koji imam. Star 47 leta. Kao volonter ubrzo sam postao član Upravnog odbora, a zatim od 1985. do 1990. bio sam predsednik Crvenog krsta i to najmlađi u Srbiji. Pet godina kasnije sam se tu zaposlio. Postao sam sekretar, odnosno profesionalac – priseća se Đorđević početaka.
POPLAVA VELIKI ISPIT
PORED ratova i sankcija krajem prošlog veka, drugi težak ispit za moj Crveni krst bila je poplava 2014. Tada se veliki deo grada našao pod vodom. Sanacija posledica trajala je čak tri godine i tu je pomoć stanovništvu bila dragocena – ističe Đorđević.
Crveni krst grada na Crnici tada je bio među deset najaktivnijih organizacija u ondašnjoj Jugoslaviji, a sada je među 20 najaktivnijih u Srbiji prema važećoj metodologiji merenja rezultata.
– Tokom mog višedecenijskog rada za mene su najupečatljivija bila dva perioda. Najpre, kada smo zajednički pravili novu zgradu, gde su osim nas bili još nekadašnji Radio Paraćin i Centar za socijalni rad. Kasnije smo se preselili u mnogo veći prostor od 500 kvadrata koji smo namenski adaptirali, gde smo i sada. Najteži period nam je iz devedesetih godina prošlog veka zbog hiperinflacije, sankcija, ratova, te ogromnog broja izbeglih i raseljenih. Crveni krst je izneo tu glavni teret. Za izbeglice smo obezbeđivali sve – smeštaj, garderobu, hranu i ogrev.
I danas, iako je već mesecima penzioner, Đorđevića široko srce vuče u Crveni krst. Pomaže svima iskustvom i savetima. Još je član različitih tela ove organizacije. I – ponovo je volonter.
